صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم

#یادداشت_روز
#اولین_شهید_محراب
دهم آبان، سالگرد شهادت آیت الله قاضی طباطبایی

«وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ»
«هرگز کسانى را که در راه خدا کشته شده‏ اند مرده مپندار بلکه زنده‏ اند که نزد پروردگارشان روزى داده مى ‏شوند.»
(آل عمران: 169)
آیت الله شهید قاضی طباطبایی در ششم جمادی الاول سال 1293 در تبریز متولد شد وی از سادات حسنی است که با 33 واسطه به حسن مثنی فرزند امام حسن مجتبی علیه السلام نسب شان می¬رسد. ایشان از شاگران حضرت امام خمینی رحمه الله علیه بودند و از محضر اساتید بزرگی همچون آیات عظام گلپایگانی، کوه کمره¬ای در قم و آیات عظام حکیم، خویی و کاشف الغطاء در نجف تلمذ کردند و به درجه اجتهاد رسیدند.
حاصل بیش از سی سال تلاش برای کسب معارف و علوم اسلامی، انتشار آثار و تحقیقات ژرفی از جمله 40 کتاب و ده ها مقاله و رساله علمی است.
از سال 1342 در صحنه مبارزات انقلابی حضرت امام حضور پرشور داشتند و بارها به زندان افتادند و مورد شکنجه ساواک قرار گرفتند و بارها به نقاط مختلف تبعید شدند.
آیت الله قاضی طباطبایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در مقام نمایندگی امام خمینی ره در آذربایجان و امامت جمعه تبریز به خدمات ارزنده خویش به اسلام ادامه داد و زحمات بسیاری را برای پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی متحمل شد.
وقتی خبر شهادت مظلومانه استاد مطهری، به گوش آیت الله قاضی رسید، بسیار متأثر و غمگین شد و همواره به اطرافیان خود می فرمود: «کاش بنده هم مثل استاد مطهری روزی به فیض شهادت برسم.»
آرزوی این شهید بزرگوار حدود شش ماه بعد محقق شد. طلایه دار شهدای محراب انقلاب اسلامی در دهم آبان 1358 شمسی، مصادف با عید قربان، نماز عید را اقامه کرد و در همان شب در راه مراجعت به منزل توسط گروهک افراطی فرقان مورد اصابت سه گلوله قرار گرفت و به فیض شهادت نایل شد.
پیکر این شهید در گلزار شهدای مسجد مقبره تبریز به خاک سپرده شد.

اللّهُمَّ اغفِر لِلمُومِنینَ وَ المُومِنَاتِ وَ المُسلِمینَ وَ المُسلِمَاتِ
اَلاَحیَاءِ مِنهُم وَ الاَموَاتِ ، تَابِع بَینَنَا وَ بَینَهُم بِالخَیراتِ
اِنَّکَ مُجیبُ الدَعَوَاتِ اِنَّکَ غافِرَ الذَنبِ وَ الخَطیئَاتِ
وَ اِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیءٍ قَدیرٌ بِحُرمَهِ الفَاتِحهِ مَعَ الصَّلَوَاتِ

بسم الله الرحمن الرحیم

#السلام_علیک_یا_علی_بن_موسی_الرضا_المرتضی

پناه بردن آهو به حرم امام رضا علیه السلام
شیخ صدوق در عیون اخبار الرضا داستانی را نقل می‌کند که پس از شهادت امام رضا علیه السلام و در اطراف حرم ایشان اتفاق افتاده است و ربطی به آنچه که در میان مردم شهرت یافته ندارد. بر اساس نقل شیخ صدوق، آهویی از ترس شکار به دیوار حرم امام رضا پناه می‌برد. صدوق می‌نویسد:
ابو منصور بن عبد الرزاق… گفت… در روزگار جوانی، نظر خوشی به طرفداران این مشهد (مرقد امام رضا) نداشتم و در راه، به غارت زائران می‌پرداختم، لباس‌ها، خرجی، نامه‌ها و حواله‌هایشان را به زور از آنان می‌ستاندم. روزی به شکار بیرون رفتم و یوزپلنگی را به دنبال آهویی روانه کردم. یوزپلنگ همچنان به دنبال آهو می‌دوید تا به ناچار، آهو به کنار دیواری پناه برد و ایستاد. یوز هم در مقابل او ایستاد، ولی به او نزدیک نمی‌شد.
هرچه کوشش کردم که یوزپلنگ به آهو نزدیک شود، به سمت آهو نمی‌رفت و از جای خود تکان نمی‌خورد، ولی هر وقت که آهو از جای خود (کنار دیوار) دور می‌شد، یوز هم او را دنبال می‌کرد. اما همین که به دیوار پناه می‌برد، یوزپلنگ باز می‌گشت تا آن که آهو به سوراخ لانه مانندی، در دیوار آن مزار داخل شد. من وارد رباط شدم، پرسیدم: آهویی که هم اکنون وارد رباط شد، کجا است؟ گفتند: آهویی ندیدیم.
آن وقت، به همان جایی که آهو داخلش شده بود آمدم، و رد پای او را دیدم، ولی خود آهو را ندیدم. پس با خدای تعالی پیمان بستم که از آن پس زائران را نیازارم و جز از راه خوبی و خوشی با آنان رفتار نکنم.
عیون اخبار الرضا، شیخ صدوق، 1378 ق، ص 204
…
گزارش دیگری نیز با همین مضمون آورده است که طبق آن در زمان سلطان سنجر، فرزند سلطان که بیمار بود به شکار رفته بود. آهو به حرم پناه می‌برد و شاهزاده با دیدن این صحنه خود را به روی قبر می‌اندازد و شفا می‌یابد. در اثر این شفا، سلطان سنجر بارگاهی بر روی قبر می‌سازد.
بحارالانوار مجلسی، 1398، ج 48، ص 328