بسم الله الرحمن الرحیم
#روز_عرفه
ماه ذی الحجه ماه بسیار مبارکی است که ایام بزرگی برای انسان سازی دارد و فرصت مغتنمی را برای بازگشت انسان به اصل و جایگاه اعلای اولیه اش فراهم می آورد.
در اولین مرحله از حج ابراهیمی برای محرمان حرم الهی، وقوف در عرفات در روز عرفه است و چه بزرگ روزی که هیچ سائلی از درب رحمتش ناامید باز نمی گردد. مهمترین درخواست انسان های ساکن عرفات و نیز سائلان دل سوخته از راه دور، طلب مغفرت و رحمت است و درخواست دیدن و رسیدن به اوست همانطور که در دعای امام حسین علیه السلام در روز عرفه آمده که فرمود:
«خدایا! اگر چه سراسر عالم نشانه های توحید است، لیکن مرا به نشانه ها ارجاع نده؛ زیرا اگر مرا به آثار آفاقی یا انفسی ارجاع دهی تا از نشانه ها به صاحب نشان برسم، راه وصول و شهود دور می شود. خودت را به بنما، این نشانه ها توان آن را دارد که تو را به طور کامل نشان دهد، حتی سرزمین مکه و مواقف حج را که فرمودی: «فیه آیات بینات» هیچ یک چنین ظهوری ندارد که تو را بنمایاند. خدایا! تو که «نور السموات و الارض» و از هر نشانه ای آشکارتر و به من نزدیک تری، چرا مرا به نشانه ها ارجاع می دهی؟ پروردگارا! غایب شدی تا من برای اثبات وجود تو استدلال کنم؟ استدلال، برای پی بردن از نشانه به غایب است. تو که خود فرمودی: «أولم یکف بربک انه علی کل شیء شهید» نیازی به دلیل و برهان ناری که من از آیات به تو پی ببرم، پس خودت را چنان به من بنما که بی واسطه و با شهود قلبی تو را ببینم.»
این چنین باوری، حس قربانی کردن نفس اماره و خواهش های دنیوی را در وجود انسان زنده می کند تا لایق پذیرفتن قربانی اش شده و ولایتمندی اش در روز غدیر مشهود گردد.
اینک انسان پیوند خورده با خدا، یک انسان بازگشته به اصل خویش است…