صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_نکته_از_قرآن

«وَإِنْ مِنْ قَرْیَةٍ إِلَّا نَحْنُ مُهْلِکُوهَا قَبْلَ یَوْمِ الْقِیَامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوهَا عَذَابًا شَدِیدًا کَانَ ذَلِکَ فِی الْکِتَابِ مَسْطُورًا »
«و هیچ شهرى نیست مگر اینکه ما آن را [در صورت نافرمانى] پیش از روز رستاخیز به هلاکت مى ‏رسانیم یا آن را سخت عذاب مى ‏کنیم این [عقوبت] در کتاب [الهى] به قلم رفته است.»
اسراء: 58
دوستان، لطفاً روی این آیه قرآن کریم کمی تأمل کنید…

بسم الله الرحمن الرحیم
#شبهات دینی

آیا نفرین کردن گناه ندارد؟
نفرین در صورتی تأثیر دارد که اولاً بر حق باشد. شخصی که به دیگران نفرین می کند، اگر به ناحق باشد، تأثیری در زندگی فرد نفرین شده ندارد، حتی اگر نفرین به حق باشد، تا خداوند مصلحت نداند، اثر نخواهد کرد. طبق برخی روایات، نفرین را خداوند آن گونه که صلاح می‌داند، اجابت می‌کند، نه آن طور که نفرین کننده دلش می‌خواهد،‌ چون گاهی ممکن است به خاطر یک مسئله جزئی و کوچک، شدیدترین نفرین علیه کسی صورت گیرد. بدیهی است خدای عادل و عالم و حکیم، به اندازة آنچه حق است، ‌نفرین را اجابت می‌کند، نه بیشتر.
(اصول کافی،‌ ج4، ص 287)
در نهج البلاغه، مقوله نفرین و نفرین شدگان مشاهده می شود. حضرت علی علیه السلام از انس بن مالک، خادم پیامبر خواست که به سراغ طلحه و زبیر برود و حدیثی را که از رسول خدا دربارة آن ها شنیده بود، یاد آور شود. أنس سرپیچی کرد و بازگشت و بهانه آورد که حدیث فراموشم شده است. حضرت علی فرمود: «اگر دروغ می گویی، خداوند به لکه ای سفید دچارت کند که دستارش نپوشاند.» آورده اند که پس از این نفرین، أنس به بیماری بَرَص در چهره دچار شد.
(معادیخواه، فرهنگ تفصیلی آفتاب (مفاهیم نهج البلاغه) ج 9، ص 4777)
در قرآن مجید این مقوله با واژه های دیگری دربارة کفّار و منافقان و ابلیس و اذیّت کنندگان خدا و رسول خدا و مفسدان و قاطعان رحم و ستمکاران و … به کار رفته. دربارة کفار آمده : «انّ الله لعن الکافرین و أعدّلهم عذاباً سعیراً»؛ (خداوند کفار را لعنت و نفرین کرده و برای آن ها عذاب دردناکی را مهیّا نموده است.» (احزاب: 64)
با توجه به وجود این روایات و آیات، می توان به نفرین اعتقاد داشت. در عین حال نفرینی که به ناحق باشد، تأثیر گذار نخواهد بود. حضرت امام باقر علیه السلام می‌فرماید: «کسی که چیزی را لعنت می‌کند، اگر مستحق نباشد، لعنت به خود گوینده بر می‌گردد. پس از لعن مؤمن بپرهیزید، مبادا خود گرفتار شوید.»
(ری شهری‌، میزان الحکمه‌، ، ج 5، ص 616،)
اگر کسی ظلمی کرده باشد، نتیجه عمل خود را در دنیا خواهد دید حتی اگر نفرین نشده باشد.
بدون جهت مومنی را نفرین کردن حرام است، ولی نفرین بر ظالم و کافر و عده دیگری که در قرآن و روایات مورد لعن و نفرین قرار گرفته اند، حرام نمی باشد.

بسم الله الرحمن الرحیم
#شبهات_دینی

«خلود» در عذاب یعنی چه ؟ آیا این مساله با عدالت خداوند سازگار است ؟
«خلود» در اصل لغت به معنى بقاى طولانى و هم به معنى ابدیت آمده است، بنا بر این کلمه خلود به تنهایى دلیل بر ابدیت نیست، زیرا هر نوع بقاء طولانى را شامل مى‏شود.
ولى در بسیارى از آیات قرآن با قیودى ذکر شده است که از آن به وضوح مفهوم ابدیت فهمیده مى‏شود، مثلا در آیات 100 توبه 11 طلاق و 9 تغابن در مورد بهشتیان تعبیر به خالِدِینَ فِیها أَبَداً مى‏کند، که این تعبیر مفهومش ابدیت بهشت براى این گروه‏ها است، و در آیات دیگرى مانند 169 نساء و 23 جن در باره گروهى از دوزخیان همین تعبیر خالِدِینَ فِیها أَبَداً دیده مى‏شود که دلیل بر جاودانگى عذاب آنها است.
تعبیرات دیگرى مانند ماکثین فیها ابدا در آیه 3 کهف لا یَبْغُونَ عَنْها حِوَلًا (کهف- 108) و مانند اینها نشان مى‏دهد که بطور قطع گروهى از بهشتیان و دوزخیان جاودانه در نعمت یا در عذاب خواهند ماند.
بعضى که نتوانسته‏اند اشکالات خلود و جاودانگى مجازات را به نظر خود حل کنند ناچار دست به دامن معنى لغوى آن زده و آن را به معنى مدت طولانى گرفته‏اند، در حالى که تعبیراتى نظیر آیات فوق تاب چنین تفسیرى را ندارد.
یک سؤال مهم:
در اینجا فورا یک علامت استفهام بزرگ در فکر هر شنونده‏اى ترسیم مى‏شود که این نابرابرى میان «گناه» و «مجازات» چگونه در کار خدا ممکن است؟ چگونه مى‏توان پذیرفت که انسان تمام عمر خود را که حد اکثر 80 یا 100 سال بوده کار خوب یا بد کرده است ولى میلیونها میلیون سال و بیشتر- پاداش و کیفر ببیند؟!.
1- مجازات ابدى و جاویدان، منحصر به کسانى است که تمام روزنه‏هاى نجات را به روى خود بسته‏اند و عالما عامدا غرق در فساد و تباهى و کفر و نفاق گشته‏اند، سایه شوم گناه تمام قلب و جان آنها را پوشانیده، و در حقیقت به رنگ گناه و کفر در آمده‏اند همانگونه که در سوره‏ بقره مى‏خوانیم: «بَلى‏ مَنْ کَسَبَ سَیِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ فَأُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فِیها خالِدُونَ:»؛ «آرى کسى که مرتکب گناهى گردد و آثار آن تمام وجود او را احاطه کند چنان کسى اهل دوزخ است و جاودانه در آن خواهد ماند.» (بقره: 81).
2- این اشتباه است که بعضى خیال مى‏کنند که مدت و زمان کیفر باید به اندازه مدت و زمان گناه باشد، زیرا رابطه میان گناه و کیفر رابطه زمانى نیست بلکه رابطه کیفى است یعنى مقدار زمان مجازات تناسب با کیفیت گناه دارد نه مقدار زمان آن” مثلا” کسى ممکن است در یک لحظه دست به قتل نفس بزند و طبق پاره‏اى از قوانین محکوم به زندان ابد گردد، در اینجا مى‏بینیم زمان گناه تنها یک لحظه بوده در حالى که مجازات آن گاهى 80 سال زندان خواهد بود.
بنا بر این آنچه مطرح است کیفیت است نه کمیت گناه از نظر زمان.
3- مجازاتها و کیفرهاى رستاخیز بیشتر جنبه اثر طبیعى عمل و خاصیت گناه دارد و به عبارت روشنتر: رنجها و دردها و ناراحتیهایى که گناهکاران در جهان دیگر مى‏کشند اثر و نتیجه اعمال خود آنها است که دامانشان را فرا مى‏گیرد در قرآن مى‏خوانیم فَالْیَوْمَ لا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئاً وَ لا تُجْزَوْنَ إِلَّا ما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ:” امروز (روز رستاخیز) به هیچکس ستم نمى‏شود و جز اعمال خود شما جزائى براى شما نیست"! (یس: 54).
هنگامى که پاداش و کیفر، نتیجه و اثر خود عمل آدمى باشد مسئله مساوات و برابرى از نظر کمیت و کیفیت مطرح نخواهد بود اى بسا عمل بظاهر کوچکى که اثرش یک عمر محرومیت و شکنجه و ناراحتى است و اى بسا کار ظاهرا کوچکى که سرچشمه خیرات و برکات براى یک عمر خواهد بود (اشتباه نشود منظور ما کوچک از نظر مقدار زمان است و الا کارها و گناهانى که باعث خلود در عذاب مى‏گردد حتما کوچک از نظر کیفیت و اهمیت نخواهد بود) بنا بر این هنگامى که گناه و کفر و طغیان و سرکشى سراسر وجود انسانى را احاطه کرد و تمام بال و پرهاى روح و جان او در آتش بیدادگرى و نفاق سوخت چه جاى تعجب که در سراى دیگر براى همیشه از نعمت پرواز در آسمان بهشت محروم گردد و همواره گرفتار درد و رنج این محرومیت بزرگ باشد.

بسم الله الرحمن الرحیم
#شبهات_دینی

چرا خضر (علیه‌السّلام) جوانی را به قتل رساند، در حالی که مرتکب جرم نشده بود؟
یعنی همان‌طور که خداوند از ملائکه و بقیه موجودات؛ همانند: سیل، زلزله و … برای ایجاد یک امر خاص استفاده می‌کند و تمام علت‌ها و موجودات در جهان مامور الهی هستند، خضر (علیه‌السّلام) نیز در این‌جا مامور انجام این امور خاص است؛ و شاید آیه شریفه 61 سوره انعام اشاره به همین‌مطلب باشد که می‌فرماید: «وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَیُرْسِلُ عَلَیْکُمْ حَفَظَةً حَتَّی اِذَا جَاءَ اَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لَا یُفَرِّطُونَ»
«و اوست که بر بندگانش قاهر [و غالب] است و نگهبانانی بر شما می‌فرستد تا هنگامی که یکی از شما را مرگ فرا رسد فرستادگان ما جانش بستانند در حالی که کوتاهی نمی‌کنند.»
یعنی حضرت خضر (علیه‌السّلام)، مانند یک فرشته که مامور به قبض روح است، مامور به قبض روح شده است؛ و این که می‌بینیم حضرت موسی (علیه‌السّلام) تاب تحمل کارهای خضر (علیه‌السّلام) را نداشته به همین خاطر بوده که ماموریت آن دو یکدیگر فرق داشته است. موسی (علیه‌السّلام) مامور به «ظاهر» و خضر مامور به «باطن» بوده است.
(آیت الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه)