صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم

#حب_الحسین_یجمعنا
#به_قلم_خودم

اربعین نزدیک است و همه شیعیان در تلاطم برای زیارت سید و سالار شهیدان…
همه می روند که نشان دهند اتحاد و دوستی حسین چه می کند…
همه جمع می شوند در جایی که عزیزترین فرزند پیامبر خدا تنها ماند…
می روند که بگویند ما اگه بودیم تو تنها نبودی…
می روند که جواب دهند «هل من ناصر ینصرنی» امام شهیدشان را…
اما یادمان نرود…
مدیون نرویم…
حلالیت بگیریم از کسانی که رنجاندیم…
که اگر نکنیم، چون بسیاری دیر خواهیم رسید با دستانی خالی…
اللهم الرزقنا توفیق زیارت حسین علیه السلام
آمین یا رب العالمین

بسم الله الرحمن الرحیم

#یک_آیه_یک_نکته

«وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى‌ فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ»
و ذوالنون (یونس را به یاد آور) آن هنگام که خشمگین (و با قهر از میان مردم بیرون) رفت و گمان کرد که (آسوده شد و) ما بر او تنگ نخواهیم گرفت، (امّا همین که در کام نهنگ فرو رفت و سبب آن را دانست) پس در آن تاریکیها ندا داد که (خداوندا!) جز تو معبودى نیست، تو پاک و منزهى (و) همانا من از ستمکاران بودم (و نمى‌بایست مردم را بخاطر سرسختى‌شان رها کرده و تنها بگذارم).
«فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ»
پس (دعاى) او را اجابت کردیم و او را از آن اندوه نجات دادیم و ما این چنین، مؤمنان را نجات مى دهیم.
سوره انبیاء آیات 87 و 88
نکته ها
آنچه پیرامون داستان حضرت یونس در تفاسیر آمده این است که آن حضرت سال‌هاى بسیارى مردم را به سوى خداپرستى دعوت کرد ولى از این میان تنها دو نفر به او ایمان آوردند، یکى شخصى عابد و دیگرى انسانى عالم، وقتى وضع بدین صورت ادامه یافت، عابد به یونس علیه السلام پیشنهاد نفرین کرد و حضرت که از سرسختى و لجاجت آنان به ستوه آمده بود به این کار اقدام نمود و به محض پیدا شدن آثار بلا، بدون کسب اجازه از محضر خداوند، با خشم و غضب از منطقه خارج شد به این گمان که دیگر از دست آنان راحت شده است، امّا نمى دانست که خداوند بخاطر این کار زندگى را بر او سخت خواهد کرد.
وقتى از آنجا خارج شد، به سوى دریا رفت، سوار بر کشتى شده و به منطقه‌اى دیگر عزیمت نمود. در میانه‌ى راه ناگهان کشتى به خاطر مواجه شدن با نهنگى بزرگ، دچار اضطراب گردید و چیزى نمانده بود تا همه اهل کشتى غرق شوند.
صاحبان کشتى تصمیم گرفتند تا براى رفع این بلا، یک نفر از ساکنان کشتى را به دریا بیندازند و خود را از این مصیبت رها سازند و چون قرعه کشیدند، نام یونس علیه السلام درآمد، لذا او را به دریا انداختند، بلافاصله نهنگ او را بلعید و به درون دریا رفت، امّا به امر الهى از خوردن و هضم او منع گردید.
یونس علیه السلام در آن تاریکى‌هاى شکم ماهى و اعماق آب به ظلم خود، به خروج نابجا از میان مردم پى برد و به آن اعتراف کرد، پس خداوند دعاى او را مستجاب فرمود و او را از آن حال نجات داد. از آن پس یونس لقب «ذوالنون» به معناى صاحب ماهى یافت.
در آیات 143 و 144 سوره‌ى صافّات آمده است که: «فَلَوْ لا أَنَّهُ کانَ مِنَ الْمُسَبِّحِینَ. لَلَبِثَ فِی بَطْنِهِ إِلى‌ یَوْمِ یُبْعَثُونَ» یعنى اگر نبود که او از زمره‌ى تسبیح‌کنندگان به شمار مى‌رفت، هر آینه تا روز قیامت در شکم ماهى محبوس مى‌گردید.
تفسیر نور استاد قرائتی

بسم الله الرحمن الرحیم

#آموزشی_مبادی_العربیه_چهار_یا_نحو_عالی_دو
جزوه درسی، جلسات ششم و هفتم

بسم الله الرحمن الرحیم

#سلام_بر_مجتباى_نبوت

دهانِ هر پنجره‌اى که امروز باز شود، رو به هواى مسموم کینه است و دهان هر غزل که باز شود، از طعم گس مصیبت حکایت مى‌کند.
لحظه‌هاى غریبى است که دنیا با این همه اندوه، در قاب چشم‌ها نشسته است.
کجاست مرهمى شفابخش براى زهرى که در این ثانیه‌ها رخنه کرده است.
مدینه با نخل‌هاى دل‌سوخته‌اش که ریشه در آهِ امروز دارند، مرثیه‌اى مجسم است. چقدر قشنگ گفته‌اند که:
«ماتم‌ها به اندازه مهربانى آدم‌ها وسیع مى‌شوند»
اینک نگاه مى‌کنم به سمت کریمانه‌ترین نام و گوشه‌اى از رنج‌هاى بى‌کرانه زمین که در «بقیع» جمع شده است.
مرواریدهاى کرامت در مدینه رسول، شیفتگى‌هاى ماندگارى‌اند که مجتباى خاندان نبوت بر جا گذاشته است.
السلام علیک یا حسن بن علی، ایها المجتبی و رحمه الله و برکات

بسم الله الرحمن الرحیم

#السلام_علیک_یا_رقیه_بنت_الحسین_علیها_السلام

من نخل شکستۀ حسینم
در سوگْ نشستۀ حسینم

هم اختر آسمان عصمت
هم ماه خجستۀ حسینم

دریا شده تشنه‌کامِ اشکم
پیغمبـرخون، امام اشکم

من سورۀ کوثر حسینم
هم‌سنگر مادر حسینم

مانند عمو، گره‌گشایم
والله! قسم در حسینم

آزاده یتیمــه‌ای صغیــرم
صد قافله دل، بوَد اسیرم

هم لالۀ سرخ باغ خونم
هم یاس بهشت کربلایم

با مصحفِ روی لاله‌گونم
پیغمبــرِ قتلـگاه خـونم

آیینۀ روی سیّدالناس
سرتا به قدم، صفا و احساس

بوده است همیشه جایگاهم
دامان حسین و دوش عباس

هم بـوده حسیـن، سرفرازم
هم دخت علی، کشیده نازم

ویرانه، اگر چه جای من بود
عالم، همه کربلای من بود

چشم ملک از پی تبرّک
بر آبله‌های پای من بود

می‌بود به جنگ اهل بیداد
در هـر نفسـم، هـزار فریاد

خال لب من، شده است، تبخال
از سوز عطش، زدم پر و بال

نیش سر خارها، به پایم
انداخته‌اند عکس خلخال

بر من دف و چنگ، گریه می‌کرد
کعب نـی و سنگ، گریه می‌کرد

بودم به حسین، سرسپرده
کوه غم او، به دوش برده

هر چند که دختری صغیرم
یک مرد، چو من، کتک نخورده

رخسـار منـوّرم، کبـود است
سر تا سر پیکرم، کبود است

من بودم و قلب داغدیده
من بودم و قامت خمیده

آن شب که اجل، گرفت جانم
من بودم و یک سر بریده

سر را روی سینه‌ام، فشردم
در گـوشۀ این خرابه، مردم

غلامرضا سازگار