صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#شعر_15_خرداد

انتظارفرج از نیمه ی خرداد کشید
سرزمینم که دهانی شد و فریاد کشید

لشگری شدکه به تاریکی دوران بزند
رفت باروشنی اش طعنه به کوران بزند

شهر از این هیجان روح تپش برمی داشت
بذر یک حادثه در قلب زمین را می کاشت

روی بوم است قلم آه؛ بهشتی بکشید
روبه ظلمت کده دیواره ی خشتی بکشید

این کفن نیست حریری ست که بر تن دارند
این جماعت نه کشاورز که سردمدارند

داس در دست خدا در قفس سینه شان
کاخ طوفان زده است از نفس سینه شان

جغد شوم از سر این بام سراسیمه پرید
باقرآباد پلی شد که به تاریخ رسید

شهر من بود ورامین نهراسید دلش
زد به دریا و رهاشد، و نپوسید دلش

کوچ کرد و به همه راه پریدن آموخت
با وجودی که دراین قائله پرهایش سوخت

پهلوی کشتی پهلو زده ای در گل شد
غرق در خشم برآشفته ای از ساحل شد

بعداز این واقعه صد موج زمین را بلعید
تاج بی سرشد و چشم و دل ظلمت ترسید

آفتاب از همه جا سر زد و مردی آمد
سبز در سبز بهار از پی زردی آمد

فرشاد فروزان

بسم الله الرحمن الرحیم
#امام_خمینی_رحمه_الله_علیه
وصیت نامه امام از دیدگاه رهبری
امام به ملت ما یاد دادند که باید مسؤولان در فکر ضعفا و پابرهنه‌ها باشند و به نیازهای مردم توجّه کنند. آنها در تبلیغات و در تهاجم فرهنگی خود، توجّه به خواست قدرتهای استکباری را ملاک قرار دادند؛ ببینند امریکا از چه چیزی بدش می‌آید، از آن پرهیز کنند؛ ببینند قلدران و زورگویان عالم به چه چیزی تمایل دارند، به طرف آن حرکت کنند. این نقطه مقابل تعالیم جمهوری اسلامی است که در گفتار امام بزرگوار ما تجلّی میکرد. امام به ما یاد دادند که هرچه فریاد دارید، بر سر امریکا بکشید؛ اما عدّه‌ای فریادهای خود را بر سر خودیها کشیدند؛ به دیگران هم یاد میدهند که بر سر همدیگر فریاد بکشند! امام در وصیت‌نامه و در تعلیمات دوران حیات بابرکت خود تکرار میکردند که از غریبه‌ها و نامحرمها و نفوذیها برحذر باشید. مراقب باشید تا کسانی که با این انقلاب و این نظام و این اسلام و با منافع مردم هیچ میانه خوبی ندارند، در ارکان تصمیم‌گیری کشور نفوذ نکنند. مسأله غریبه‌ها و نااهلها و نامحرمها را، اوّل امام مطرح کردند.
(از فرمایشات مقام معظم رهبری، 1380/01/01)

بسم الله الرحمن الرحیم
#عید_مبارک


? عید فطر آمد و ماه رمضان گشت تمام
 بـر شمـا همسفـران سفـر روزه سلام

? روزه هاتان همه در پبش خـداونـد قبول
 روزگار خـوشتـان مظهـر تـوفیـق مـدام

بسم الله الرحمن الرحیم
#عید_فطر_مبارک_و_ مهنا
مبارک باد عید روزه داران
به خیل مسلمین و جمله یاران

هلال ماه شوال است پیدا
شده هنگام فطر روزگاران

هرآنچه صائمین یکماه کشتند
درو می گردد اندر کشتزاران

بیامد روز پاداش الهی
ببارد رحمت حق همچو باران

زمین و آسمانها غرق شادی
همه تبریک گو بر بردباران

بیامد عید و روز مزد دادن
به خلق صائم وپرهیزگاران

شده برچیده خوان کردگاری
دهد عیدی خدا بر ریزه خواران

اجابت می کند خالق دعا را
همه در جرگه ی امیدواران

بپا گردد نماز عید هر جا
همه سوی مصلا رهسپاران

بساط دست دادن، بوسه، جوراست
فراوان عود و عنبر، مشکباران

مکن جانا تو عیدی را فراموش
عطا کن عیدی چشم انتظاران

الا ای مهدی زهرا(س) کرم کن
بود شیعه برایت جان نثاران

بده عیدی ما دیدار رویت
گدا ما و شما از شهریاران

(اسماعیل تقوایی)

بسم الله الرحمن الرحیم
#سیزده_رمضان
#سالگرد_وفات_فقیه_و_عارف_شیعه_جهانگیر_خان_قشقایی

جهانگیرخان قشقایی فیلسوف و عارف ربانی قرن سیزدهم هجری و احیا کننده مکتب‌ فلسفی‌ اصفهان‌ در دوران قاجاریه است. وی توانست با بهره گیری از محضر علامه محمد رضا قمشه ای نقش بسزایی را در رشد و پویایی فلسفه اصفهان ایفا کند و شاگردانی همچون حاج آقا رحیم ارباب، سید حسین طباطبایی بروجردی، سید حسن مدرس، شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی در پرتو علم و دانش وی درجات علمی را طی نمودند.
جهانگیرخان قشقایی در سال 1243 هـ.ق در خانواده‌ای تحصیل کرده به دنیا آمد. پدرش محمدخان نام داشت و از ایل قشقایی، طایفه دره شوری، تیره جانبازلو و از ساکنان «وردشت» سمیرم و مادرش اهل «دهاقان»، از شهرهای تابع سمیرم بود.
*
درباره چگونگی گرایش و نحوه ورود حکیم جهانگیرخان قشقایی به حوزه علمیه، سخنانی گفته شده است که در خور توجه است. استاد قدسی به نقل از جلال الدین همایی، فرزند طرَب، درباره جریان آشنایی حکیم قشقایی با همای شیرازی در ابتدای ورودش به اصفهان می‌نگارد: «در برخوردی که بین همای شیرازی (پدربزرگ جلال الدین همایی که نام کامل او رضاقلی و متخلص به همای شیرازی بود) با حکیم قشقایی پیش می‌آید. حکیم قشقایی از مرحوم همای شیرازی نشانی تارساز را جویا می‌شود. ایشان ضمن راهنمایی وی به سوی تارساز، در اثنا سؤال و جواب متوجه می‌شود که (این مرد میان سال) آیتی از هوش و درایت و ذکاوت است. به وی می‌گوید: با این استعداد حیف است ضایع شوی. میل داری درس بخوانی؟ جهانگیرخان پاسخ می‌دهد: از خدا می‌خواهم. بدین ترتیب حکیم قشقایی (به راهنمایی همای شیرازی در چهل سالگی راهی مدرسه طلاب می‌گردد و در سلک دانشوران علوم دینی جای می‌گیرد)».
*
آیت الله جهانگیرخان قشقایی در علوم نقلی و عقلی، به ویژه در حکمت به مرحله کمال رسید و جزو نامدارترین مدرسان حوزه علمیه صدر اصفهان شد. شاگردان بسیار تربیت و علمای برجسته ای به این مرز و بوم تقدیم کرد و تألیفات گرانمایه ای از ایشان به جای مانده است که شامل شرح نهج البلاغه و دیوان اشعار وی است.
*
استاد شهید مطهری درباره‌ او می‌نویسد: «مرحوم خان علاوه بر مقام علمی و فلسفی در متانت و وقار و انضباط اخلاقی و تقوا نمونه بوده است. تا آخر عمر در همان لباس عادی اولی خود باقی بود و فوق العاده مورد ارادت شاگردان و آشنایان قرار داشت».
«وی مردی به تمام معنی وارسته و عارف مشرب بود، با خلوت و تنهایی مأنوس بود و از جمع گریزان. در جوانی ثروتمند بود و خشکسالی 1288 هـ.ش تمام مایملک منقول و غیرمنقول خود را صرف نیازمندان کرد و تا پایان عمر درویشانه زیست. حکیم قمشه‌ای در اوج شهرت آقا علی حکیم مدرس زنوزی و میرزا ابوالحسن جلوه به تهران آمد و با آن که مشرب اصلیش صدرایی بود، کتب بوعلی را تدریس کرد و بازار میرزای جلوه را که تخصصش در فلسفه بود، شکست؛ به طوری که معروف شد: جلوه از جلوه افتاد. حکیم قمشه‌ای در تهران از دنیا رفت و در شهر ری و در گورستان مشهور به ابن بابویه، نزدیک مزار حاجی آخوند محلاتی مدفون شد»
(مهدی فرقانی، مجموعه گلشن ابرار، ج 3)