صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم

#محرم1441
#شخصیت_نگاری_محرم
#حضور_ایرانیان_در_حماسه_عاشورا

1. اَسلَم بن عَمرو
مورّخان متأخّر او را از موالیان امام حسین(ع) دانسته‌اند. پدرش از ترکان ایران بود.
(امین عاملی‏، سید محسن، اعیان الشیعه، ج ‏1، ص 607، دار التعارف‏، بیروت، 1403ق؛ مقرّم، عبد الرزاق‏، مقتل الحسین(ع)، ص 260، مؤسسه الخرسان للمطبوعات‏، بیروت، 1426ق؛ سماوى، شیخ محمد بن طاهر، إبصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص 95، دانشگاه شهید محلاتى‏، قم، چاپ اول، 1419ق؛‏ حسینى حائری شیرازى، سید عبد المجید، ذخیره الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین(ع) و اصحابه‏، ‏ص 470، زمزم هدایت‏، قم، بی‌تا)
اسلم همراه با کاروان اباعبدالله الحسین(ع) به کربلا می‌آید و به میدان می‌آید و رجز می‌خواند:
«أمیری حسین و نعم الأمیر»
«سرور فؤاد البشیر النذیر»
«امیر من، حسین است و چه نیکو سالاری است، مایه شادمانی دل رسول خدا است!».
(ابصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص96)
2. رافع بن عبدالله همراه مسلم ازدى‏
حسام الدین حمید محلی (متوفای 652 ق) در کتاب «الحدائق الوردیه فی مناقب أئمه الزیدیه» از شخصی با نام رافع که وابسته به مسلم بن کثیر ازدی است نام می‌برد.
(محلی، حسام الدین حمید، الحدائق الوردیه فی مناقب أئمه الزیدیه، محقق: مَحَطْوَری حسنی، مرتضى بن زید، ج 1، ص 26، مکتبه مرکز بدر للطباعه والنشر والتوزیع، چاپ دوم، 1423ق)
«مسلم ازدی» کمی پیش از ظهر عاشورا به شهادت می‌رسد. رافع بعد از نماز ظهر و پس از شهادت «حبیب بن مظاهر»، به شهادت می‌رسد.
(ذخیره الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین(ع) و اصحابه‏‏، ص 478)
3. زاهر بن عمرو کندی
زاهر، تربیت شده مکتب شیعی و آزاد شده «عمرو بن حمق خزاعی» است. «محمد بن سنان زاهری»، محدّث معروف شیعی، از نسل او است.
(ابصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص 173)
وقتی عمرو بن حمق به دست معاویه به شهادت می‌رسد، زاهر جنازه‌اش را دفن می‌کند.
(مقریزی، تقی الدین‏، امتاع الأسماع بما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفده و المتاع‏، ج ‏14، ص 130، دار الکتب العلمیه، بیروت، چاپ اول، 1420ق؛ إبصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص 173)
به سال شصت هجری برای انجام حج به مکه می‌رود، امام حسین(ع) را ملاقات می‌کند، از عزم آن‌حضرت برای سفر به عراق آگاهی می‌یابد. او که شوق جهاد با منحرفان و شهادت در راه معبود را از دوران بسیار دور در مکتب سرخ علوی، از صحابی بزرگ «عمرو بن حمق خزاعی» به نیکی آموخته است، بی‌درنگ به کاروان امام حسین(ع) می‌پیوندد و به سوی کربلا حرکت می‌کند. او در نبردی دلاورانه، در اولین هجوم لشکر یزید به شهادت می‌رسد.
(مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ‏4، ص 113)
4. فیروزان
شخصی به نام فیروزان
(تتوى، قاضى احمد، قزوینى، ‏ آصف خان، تاریخ الفی‏، محقق و مصحح: طباطبایى مجد، غلام رضا، ج ‏2، ص 816، انتشارات علمى و فرهنگى‏، تهران، چاپ اول، 1382ش.)
یا پیروزان،
(کاشفى سبزوارى، ملا حسین، روضه الشهداء، ص 396، نوید اسلام‏، قم، چاپ سوم، 1382ش)
از یاران ایرانی امام حسین(ع) بود که در کربلا به شهادت رسید، اگرچه در منابع کهن رجالی از او نشانی نیست. وی به سلک مسلمانان در آمده و غلام امام حسن مجتبی(ع) و سپس فرزندش عبدالله شد. او همراه کاروان حسینی به کربلا شتافته و در روز عاشورا که نوبت به عبدالله رسید به کمک عبدالله شتافت. البته فراموش نشود که تمامی کتاب‌هایی که از او نام برده‌اند، غیر از «روضه الشهداء» کاشفی سبزواری، جزو تواریخ متأخر محسوب می‌شوند. احتمالاً آوردن این نام در شمار شهدای کربلا از دوره صفویه به بعد انجام گرفته باشد.
5. نصر بن أبی نیزر
از دیگر افرادی که در برخی کتاب‌های تاریخی با عنوان «أبناء بعض ملوک الأعاجم‏» (نوادگان پادشاهان عجم) نام برده‌اند و با توجه به نکات اولیه بحث، احتمال ایرانی بودن آن وجود دارد؛ نصر بن ابى نیزر است.
(ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، تحقیق: عبد الموجود، عادل احمد، معوض، علی محمد، ج ‏7، ص 343، دار الکتب العلمیه، بیروت، چاپ اول، 1415ق؛ إبصار العین فی أنصار الحسین(ع)، ص 97)
وى از خدمت‌گزاران و یاران امام على، امام حسن و امام حسین(ع) به شمار می‏‌رفت. او در کودکى به دست پیامبر(ص) اسلام آورد و به آن‌حضرت و نیز امام على(ع) و فاطمه زهرا(س) و فرزندان آن دو بزرگوار خدمت کرد. نصر جنگ‌جویى شجاع بود. او همراه امام حسین(ع) از مکه به کربلا آمد و با دشمنان ایشان به نبرد پرداخت و به شهادت رسید.
با توجه به بافت جمعیتی کوفه، احتمال حضور ایرانیان در سپاه عمر بن سعد نیز مطرح می‌شود. حتی در منابع، به نام یکی از این افراد صریحاً اشاره شده است؛ مانند یکی از غلامان شمر بن ذی الجوشن به نام «رستم».