صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#اول_بهمن_زادروز_فردوسی
ابوالقاسم فردوسی در روستای باژ در اطراف توس به دنیا آمد.سال تولد او 329 هجری یا 330هجری است.
نام پدرش مولانا فخرالدین احمد بود. فردوسی از آغاز جوانی شروع به سرودن داستان های ملی کرد.
قبل از فردوسی شاعر دیگری به نام دقیقی شروع به سرودن افسانه ها و حماسه های ملی ایران کرده بود که متاسفانه به دست غلامش کشته می شود و کار او ناتمام می ماند. وقتی فردوسی از کار و سرنوشت دقیقی آگاه شد علاقه پیدا کرد که خود این کار را انجام دهد.
یکی از دوستان فردوسی کتابی به نام شاهنامه ی ابومنصوری به او می دهد و فردوسی از روی این کتاب، قصه های آن را به شعر درمی آورد. فردوسی در این زمان 36 سال داشت. زمانی که فردوسی شاهنامه را تمام کرد به او پیشنهاد دادند که کتاب خود را به سلطان محمود غزنوی، شاه ایران اهدا کند. فردوسی نیز کتابش را به محمود غزنوی اهدا می کند. اما چون مذهب سلطان محمود سنی بود و فردوسی شیعه مذهب بود این امر باعث ناراحتی سلطان محمود از فردوسی شد.
شاه فردوسی را به مرگ محکوم کرد و فردوسی از خراسان به مازندران رفت. فردوسی بعد از مدتی به توس بازگشت و سلطان محمود نیز برای عذر خواهی و قدر دانی از او هدیه ای فرستاد. اما زمانی که هدیه ی سلطان محمود را آوردند فردوسی فوت کرده بود و دخترش با آن هدیه کاروانسرائی ساخت تا نام فردوسی زنده بماند. قبر فردوسی در شهر توس قرار دارد. فردوسی در سال 411 هجری و در 83 سالگی درگذشت!
…
حکیم این جهان را چو دریا نهاد
بر انگیخته موج از او تند باد

چو هفتاد کشتی بر او ساخته
همه بادبان ها برافراخته

یکی پهن کشتی بسان عروس
بیاراسته همچو چشم خروس

محمد بدو اندرون با علی
همان اهل بیت نبی و ولی

خردمند کز دور دریا بدید
کرانه نه پیدا و بن ناپدید

به دل گفت اگر با نبی و وصی
شوم غرقه دارم دو یار وفی

اگر چشم داری به دیگر سرای
به نزد نبی و علی گیر جای

برین زادم و هم برین بگذرم
چنان دان که خاک پی حیدرم