صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته
«أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى »
«مگر ندانسته که خدا مى ‏بیند؟»
(علق:14)
این آیات جنبه تمثیلی دارد و می خواهد به عنوان نمونه، مصداقی از انسان طاغی را ذکر کند و مراد از (عبدی که نماز می خواند) رسول خدا(ص) است که به این ترتیب اگر این سوره اولین سوره نازله بر پیامبر(ص) بوده و همه آن یکباره نازل شده باشد، در این صورت، آن حضرت قبل از نزول قرآن هم نماز می خوانده، به هر جهت می فرماید: مرا خبر ده از کسی که بنده ای را که نماز می خواند و خدا را عبادت می کرد، نهی می کرد، با این که می دانست خدا او را می بیند و نیز مرا خبر ده که به فرضی که آن بنده نمازگزار بر طریق هدایت باشد و به تقوی و طاعت حق امر نماید، این شخص نهی کننده چه وضعی خواهد داشت، با این که می داند خدا او را می بیند و باز هم مرا خبر ده که اگر نهی این شخص تکذیب حق و اعراض از ایمان به حق باشد، با این که می داند خدا او را می بیند، آیا جز عذاب، استحقاق دیگری خواهد داشت؟ و مراد از علم به رؤیت حق، آگهی بر طریق استلزام است، چون لازمه اعتقاد به این که خدا خالق هر چیزی است، این است که خدا به هر چیزی عالم می باشد، هر چند صاحب این اعتقاد از لازمه آن غافل باشد، و فرد نهی کننده که از مشرکین بوده مسلماً به خالقیت خدا اعتراف و باور داشته و خدایی که خالق است از هیچ یک از اعمال بندگانش غافل نیست و همه کمالات را داراست و به همه چیز علم‌ دارد.
(علامه طباطبایی، تفسیر المیزان)