صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته

«أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ»
«آیا مردم گمان کردند که آنان رها مى‏شوند تا بگویند ایمان آوردیم؛ و آنها (به وسیله عمل) آزمایش نخواهند شد؟! »
(عنکبوت:2)
تفسیر:
آیه شریفه به ذکر این حقیقت مى‏ پردازد که امتحان یک سنت همیشگى و جاودانى الهى است، امتحان مخصوص شما جمعیت مسلمانان نیست، سنتى است که در تمام امت هاى پیشین جارى بوده است. مى‏ فرماید:” ما کسانى را که قبل از آنها بودند آزمایش کردیم: (وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ‏).
آنها را نیز در کوره‏ هاى سخت امتحان افکندیم، آنها نیز همچون شما در فشار دشمنان بیرحم و جاهل و بیخبر و متعصب و لجوج قرار داشتند، همیشه میدان امتحان باز بوده و گروهى در این میدان شرکت داشته‏ اند.
باید هم چنین باشد چرا که در مقام ادعا هر کس مى‏تواند خود را برترین مؤمن، بالاترین مجاهد، و فداکارترین انسان معرفى کند، باید وزن و قیمت و ارزش این ادعاها از طریق آزمون روشن شود، باید معلوم گردد تا چه اندازه نیات درونى و آمادگی هاى روحى با این گفته‏ ها هماهنگ یا ناهماهنگ است؟
آرى، باید خدا بداند چه کسانى راست مى‏ گویند، و چه کسانى دروغگو هستند: (فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ‏).
(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 16، ص 204)