صبح امید

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته

«أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِیرًا مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌ وَلَا تَجَسَّسُوا وَلَا یَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضًا أَیُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِیمٌ»
«اى کسانى که ایمان آورده‏ اید از بسیارى از گمانها بپرهیزید که پاره‏ اى از گمانها گناه است و جاسوسى مکنید و بعضى از شما غیبت بعضى نکند آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده‏ اش را بخورد از آن کراهت دارید [پس] از خدا بترسید که خدا توبه‏ پذیر مهربان است.»

(حجرات:12)

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته
«أَلَمْ یَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ یَرَى »
«مگر ندانسته که خدا مى ‏بیند؟»
(علق:14)
این آیات جنبه تمثیلی دارد و می خواهد به عنوان نمونه، مصداقی از انسان طاغی را ذکر کند و مراد از (عبدی که نماز می خواند) رسول خدا(ص) است که به این ترتیب اگر این سوره اولین سوره نازله بر پیامبر(ص) بوده و همه آن یکباره نازل شده باشد، در این صورت، آن حضرت قبل از نزول قرآن هم نماز می خوانده، به هر جهت می فرماید: مرا خبر ده از کسی که بنده ای را که نماز می خواند و خدا را عبادت می کرد، نهی می کرد، با این که می دانست خدا او را می بیند و نیز مرا خبر ده که به فرضی که آن بنده نمازگزار بر طریق هدایت باشد و به تقوی و طاعت حق امر نماید، این شخص نهی کننده چه وضعی خواهد داشت، با این که می داند خدا او را می بیند و باز هم مرا خبر ده که اگر نهی این شخص تکذیب حق و اعراض از ایمان به حق باشد، با این که می داند خدا او را می بیند، آیا جز عذاب، استحقاق دیگری خواهد داشت؟ و مراد از علم به رؤیت حق، آگهی بر طریق استلزام است، چون لازمه اعتقاد به این که خدا خالق هر چیزی است، این است که خدا به هر چیزی عالم می باشد، هر چند صاحب این اعتقاد از لازمه آن غافل باشد، و فرد نهی کننده که از مشرکین بوده مسلماً به خالقیت خدا اعتراف و باور داشته و خدایی که خالق است از هیچ یک از اعمال بندگانش غافل نیست و همه کمالات را داراست و به همه چیز علم‌ دارد.
(علامه طباطبایی، تفسیر المیزان)

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته
#دوازدهم_رمضان_روز_عقد_اخوت_مسلمانان

«انَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ»
مؤمنان برادر یکدیگرند؛ پس دو برادر خود را صلح و آشتی دهید و تقوای الهی پیشه کنید، باشد که مشمول رحمت او شوید!
(حجرات: 10)

وقتی آیه مذکور نازل شد، پیامبر صلوات الله علیه، بین یاران خود از مهاجر و انصار عقد اخوت برقرار کرد و هر یک از مهاجران را با یکی از انصار برادر ساخت . آن حضرت همچنین در پایان ، حضرت علی علیه السلام را به برادری خویش انتخاب نمود . حضرت علی علیه السلام هر گاه بر روی منبر می نشست می فرمود: من بنده خدا و برادر رسول خدا صلوات الله علیه می باشم و هر که غیر از من، چنین ادعایی کند دروغگو می باشد.
در این آیه برای تأکید این امر و بیان علت آن می‌افزاید: «مؤمنان برادر یکدیگرند، پس دو برادر خود را صلح و آشتی دهید»
و از آنجا که در بسیاری از اوقات «روابط» در این گونه مسائل جانشین «ضوابط» می‌شود، بار دیگر هشدار داده و در پایان آیه می‌افزاید: «و تقوای الهی پیشه کنید باشد که مشمول رحمت او شوید.»
و به این ترتیب یکی از مهمترین مسؤولیت های اجتماعی مسلمانان در برابر یکدیگر و در اجرای عدالت اجتماعی با تمام ابعادش روشن می‌شود.

(تفسیر نمونه، ج4، ص500)
*
در حدیث آمده که: «دو برادر دینى به دو دست تشبیه شده‌اند که یکدیگر را شستشو مى‌دهند.»

(محجّةالبیضاء، ج 3، ص 319)

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته

«وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنْکُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَکُمْ»
«و البته شما را مى ‏آزماییم تا مجاهدان و شکیبایان شما را باز شناسانیم و گزارش هاى [مربوط به] شما را رسیدگى کنیم.»
(محمد:31)

تفسیر:
در آیه شریفه بعد براى تأکید بیشتر و نشان دادن طرق شناخت مؤمنان از منافقان مى‏افزاید:” ما همه شما را قطعا آزمایش مى‏کنیم، تا معلوم شود مجاهدان واقعى شما و صابران کیانند” و مجاهدنماها و سست عنصران منافق کیان؟!
گر چه این آزمایش دامنه وسیع و گسترده‏اى دارد و صبر و شکیبایى در انجام همه وظائف را شامل مى‏شود ولى به تناسب کلمه مجاهدین، و آیات قبل و بعد بیشتر منظور آزمایش در میدان جهاد است، و راستى میدان جهاد میدان آزمایش بزرگ و سختى است، و کمتر کسى مى‏تواند چهره واقعى خود را در چنین میدانهایى از نظرها مستور دارد.
و در ذیل آیه مى‏فرماید: علاوه بر اینکه شما را مى‏آزمائیم” اخبار شما را نیز آزمایش مى‏کنیم” (وَ نَبْلُوَا أَخْبارَکُمْ‏).
بسیارى از مفسران گفته‏اند که مراد از” اخبار” در اینجا اعمال انسانها است، چرا که وقتى عملى از انسان سرمى‏زند به صورت” خبر” در میان مردم پخش مى‏شود، بعضى نیز گفته‏اند منظور از” اخبار” در اینجا اسرار درونى است، چرا که اعمال مردم از این اسرار خبر مى‏دهد.

(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏21، ص 482)

بسم الله الرحمن الرحیم
#یک_آیه_یک_نکته

«أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ»
«آیا مردم گمان کردند که آنان رها مى‏شوند تا بگویند ایمان آوردیم؛ و آنها (به وسیله عمل) آزمایش نخواهند شد؟! »
(عنکبوت:2)
تفسیر:
آیه شریفه به ذکر این حقیقت مى‏ پردازد که امتحان یک سنت همیشگى و جاودانى الهى است، امتحان مخصوص شما جمعیت مسلمانان نیست، سنتى است که در تمام امت هاى پیشین جارى بوده است. مى‏ فرماید:” ما کسانى را که قبل از آنها بودند آزمایش کردیم: (وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ‏).
آنها را نیز در کوره‏ هاى سخت امتحان افکندیم، آنها نیز همچون شما در فشار دشمنان بیرحم و جاهل و بیخبر و متعصب و لجوج قرار داشتند، همیشه میدان امتحان باز بوده و گروهى در این میدان شرکت داشته‏ اند.
باید هم چنین باشد چرا که در مقام ادعا هر کس مى‏تواند خود را برترین مؤمن، بالاترین مجاهد، و فداکارترین انسان معرفى کند، باید وزن و قیمت و ارزش این ادعاها از طریق آزمون روشن شود، باید معلوم گردد تا چه اندازه نیات درونى و آمادگی هاى روحى با این گفته‏ ها هماهنگ یا ناهماهنگ است؟
آرى، باید خدا بداند چه کسانى راست مى‏ گویند، و چه کسانى دروغگو هستند: (فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ لَیَعْلَمَنَّ الْکاذِبِینَ‏).
(مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 16، ص 204)